Elizabeth Eleanor Siddal (1829 - 1862)

Elizabeth Eleanor Siddal werd geboren te Londen op 25 juli 1829, als dochter van een cutler en kleine zakenman uit Sheffield.

Er zijn geen gegevens betreffende haar opleiding, voor ze op haar achttiende werkzaam was als modiste en naaister in een winkel in Cranbourne alley. Aldaar werd ze op haar twintigste ontdekt als schildermodel door Walter Deverell (fungeerde als model voor Viola in diens schilderij "Twelfth night"). Ze poseerde tevens voor William Holman Hunt & John Everett Millais.

In 1852 schilderde Millais zijn beroemde schilderij "Ophelia". Elizabeth diende hierbij als zijn model, en lag dagenlang in een bad, dat enkel verwarmd werd door kaarsen en een enkele olielamp. Ten gevolgen waarvan ze een fikse longontsteking had opgelopen. Het resultaat werd daarentegen wel gezien als het best gelijkende portret dat ooit van haar gemaakt is. Later dat jaar volgde ze enkele informele studies bij Dante Gabriel Rossetti. Waar ze een verhouding mee kreeg.

In 1855 werkte ze geruime tijd voor John Ruskin. Een periode waarin ze verschillende schilderijen, tekeningen als ook gedichten vervaardigde, maar ook geruime tijd in Parijs en Nice verbleef in verband met haar zwakke gezondheid. Naar men aanneemt leed ze zowel aan tuberculose als aan anorexia. In verband met de depressies die daar op volgde werd haar laudanum voorgeschreven, waar ze aan verslaafd raakte.

Haar gedichten vertonen qua gevoel duidelijke verwantschap met de gedichten van Chrsitina Rossetti. (Inderdaad de zuster van)

In mei 1860 trouwde ze na zeven jaar van af & aan met haar geliefde Rossetti. In de wetenschap dat ze zeer ziek was besloot hij uiteindelijk toch toe te geven aan haar avances. Een huwelijk dat dan ook alles behalve gelukkig zou blijken. In januari van het daaropvolgende jaar, baarde Elizabeth een doodgeboren dochter. Ondanks het feit dat ze leed aan zware prenatale depressies, bleek ze enkele maanden later toch weer zwanger te zijn.

Op 11 februari 1862 overleed ze aan de gevolgen van een overdosis laudanum. Ze werd 32 jaar.

In 1869 werd ze overigens weer opgegraven, zodat haar echtgenoot de gedichten kon redden, die hij in een verwarde opwelling bij haar dode lichaam had gelegd.