Digby Mackworth Dolben, Engeland (1848-1867)

Dolben werd geboren op 8 februari 1848 te Guernsey, als de jongste van vijf kinderen, maar goeide op in Northamptonshire.

In 1862 begon hij zijn studie aan Eton College, alwaar hij bevriend raakte met Robert Bridges, die later (in 1911) zorg zou dragen voor de publicatie van zijn gedchten.

Dolben veroorzaakte behoorlijke schandalen op Eton door zijn exhibitionistische gedrag. Zo stak hij zijn liefde voor medestudent Martin Le Marchant Gosselin niet bepaald onder stoelen of banken en droeg dan ook menig liefdesgedicht aan hem op. Daarnaast werd het hem ook al niet echt in dank afgenomen dat hij ondanks zijn streng protestante achtergrond openlijk dweepte met het katholicisme en serieus leek te overwegen om monnik te worden in de order der benedictijnen.

Dolben werd daarop verzocht de school te verlaten, maar zou in 1864 door het toedoen van zijn vader weer worden toegelaten.

Bridges stelde Dolben in 1865 voor aan de dichter Gerard Manley Hopkins, die op meerdere gronden danig onder de indruk was van de jonge Digby, waarvan hij onder andere blijk gaf in een tweetal gedichten die hij speciaal voor hem vervaardigde.

In datzelfde jaar vertrok hij naar Lincolnshire om als mentor aan de slag te gaan en een jaar later naar Oxford voor zijn toelatingsexamens. Maar door het feit dat hij vlak daarvoor ziek was geworden en het dus te stellen had met een zwakke gezondheid ging het niet door.

Op 28 juni 1867, verdween hij tijdens het zwemmen ineens in de diepte en verdronk.

In de laatste drie jaar van zijn korte leven, had hij een redelijke hoeveelheid gedichten geproduceerd die zoals eerder reeds aangegeven in 1911 door Bridges verzameld en ingeleid zouden worden.

Sister Death

My sister Death! I pray thee come to me
Of thy sweet charity,
And be my nurse but for a little while;
I will indeed lie still,
And not detain thee long, when once is spread,
Beneath the yew, my bed:
I will not ask for lilies or for roses;
But when the evening closes,
Just take from any brook a single knot
Of pale Forget-me-not,
And lay them in my hand, until I wake,
For his dear sake;
(For should he ever pass and by me stand,
He yet might understand-)
Then heal the passion and the fever
With one cool kiss, for ever.


A Sea Song

In the days before the high tide
Swept away the towers of sand
Built with so much care and labour
By the children of the land,

Pale, upon the pallid beaches,
Thirsting, on the thirsty sands,
Ever cried I to the Distance,
Ever seaward spread my hands.

See, they come, they come, the ripples,
Singing, singing fast and low,
Meet the longing of the sea-shores,
Clasp them, kiss them once, and go.

'Stay, sweet Ocean, satisfying
All desires into rest--'
Not a word the Ocean answered,
Rolling sunward down the west.

Then I wept: 'Oh, who will give me
To behold the stable sea,
On whose tideless shores for ever
Sounds of many waters be?'


A Song of Eighteen

Strain them, O winds, the sails of the years,
Outspread on the mystic sea;
Faster and faster, for laughter or tears,
O bear my story to me!
Waft it, O Love, on thy purple wings,
The dawn is breaking to pass:
Strike it, O Life, from thy deeper strings,
And drown the music that was.

Yet lovely the tremulous haze
That curtained the dreamful afar,
Thro' the which some face, like a star,
Would lighten, too sudden for praise.
And white were our loves on their way
As morn on the hills of the south;
The kisses that rounded their mouth
As fresh as the grasses in May.

They passed; but the silvery pain
Of our tears was easily told,--
For the day but an hour was old,
At noon we should meet them again.

Weary am I of ideal and of mist,
The shroud of life that is dead;--
And, as the passionate sculptor who kissed
The lips of marble to red,
Ask I a breath that is part of my own,
Yet drawn from a soul more sweet;--
Or, as the shaft that upsoareth alone
Undiademed, incomplete,
Claim I the glory predestined to me
In the Mother Builder's will,
Portion and place in the Temple to be
Till the age her times fulfil.


Beyond

Beyond the calumny and wrong,
Beyond the clamour and the throng,
Beyond the praise and triumph-song,
He passed.
Beyond the scandal and the doubt,
The fear within, the fight without,
The turmoil and the battle-shout,
He sleeps.

The world for him was not so sweet
That he should grieve to stay his feet
Where youth's and manhood's highways meet
And die.
For every child a mother's breast,
For every bird a guarded nest,
For him alone was found no rest
But this.

Beneath the flight of happy hours,
Beneath th withering of the flowers,
In folds of peace more sure than our's
He lies.
A night no glaring dawn shall break,
A sleep no cruel voice shall wake,
An heritage that none can take
Are his.