Sabine Sicaud werd geboren op 23 februari 1913 te Villenueve-sur lot, in het zuidwesten van Frankrijk als dochter van een advocaat en een journaliste.
Ze ging niet naar school maar kreeg onderwijs door middel van privé-lessen aan huis en zelfstudie in de familiebibliotheek en de aangrenzende tuin. Vanaf haar zesde jaar schreef ze reeds gedichten en stuurde die veelvuldig in voor schrijfwedstrijden etc. Na verschillende ereprijzen won ze op haar elfde de Jasmin d'argent - een literaire prijs te Agen.
Op haar dertiende publiceerde ze de bundel "Poémes d'enfant" met een voorwoord van de dichteres Anna de Noailles. Deze bundel bevat voornamelijk vrolijke gedichten over de natuur, de ontdekkingsreis van de jeugd en spreidt een compassie tentoon voor alles wat klein en kwetsbaar was.
Het predikaat kwetsbaar ging ook voor haar zelf op. Op haar veertiende werd ze getroffen door een toendertijd nog mysterieuze ziekte (osteomyelitis - infectie van het bot of beenmerg) waaraan ze op 12 juli 1928 in haar ouderlijk huis aan zou overlijden.
In het laatste jaar van haar leven lag de nadruk in haar poëzie, het grootste deel van de tijd bedlegerig, voornamelijk op het lijden en de naderende dood. Deze gedichten werden overigens pas dertig jaar na haar overlijden gepubliceerd, onder de titel "Les Poémes de Sabine Sicaud"
Een groot deel van haar werk is in het Frans hier terug te vinden, als ook veel informatie, beeldmateriaal etc.
Hieronder een van haar gedichten vertaald in het Engels door Norman B Shapiro.
To Speak, to Tell You?
To speak, to tell you? No, I can’t.
I’d rather bear my suffering like a bird—
Perched silent in the linden tree, unheard—
Or even waiting, like a patient plant…
Waiting… Yes, like them I wait patiently.
Alone, they suffer. We must learn to bear
Our pain alone. Let no friend come bestow
A hypocritic smile or moan on me.
Mute is the plant; the bird, still. What is there
For them to say? Like it or not, this woe
Of mine is all my own. No others share it.
One leaf’s distress, one bird’s, will always be
Unknown to others. Bird and leaf must bear it.
Unknown… Unknown… Are others like us? No.
And, if they were, what would it matter? Here,
Tonight, I have no wish to listen to
A lot of chatter… So, let time elapse…
Mute as the finch, still as the old tree near
My window, I wait… For a drop of dew?
A breeze? Who knows? We’ll wait together though.
The sun promised them to return, perhaps…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten