Debravo werd geboren op 31 januari 1938 te Guayabo, Costa Rica als oudste van vijf kinderen in het gezin van Joaquin Bravo Ramirez & Cristina Brenes. Jorge werkte in zijn jeugd met zijn vader op het land en werd onderwezen door zijn moeder. Op zijn veertiende kon hij eindelijk naar school door middel van een beurs.
Een populaire anekdote over Debravo luidt dat hij zijn eerste gedichten op bananenbladeren geschreven zou hebben, maar goed, zijn eerste werk verscheen in een lokaal magazine genaamd 'El Turrialbeno" terwijl hij nog op school zat. Kort daarna verliet hij deze om aan het werk te gaan bij de sociale dienst.
In 1959 trouwde hij met Margarita Salazar en kreeg twee kinderen.
1959 : Milagro abierto
1959 : Vortices
1960 : Bestiecillas plasticas
1960 : Consejos para Cristo al comenzar el ano
1963 : Devocionario del Amor sexual
1964 : Poemas terrenales
1965 : Digo
1966 : Nosotros los hombres
In 1965 rondde hij alsnog zijn middelbare school af en melde zich een jaar later aan voor een universitaire studie. Jorge Debravo overleed in 1967 met dank aan een dronken automobilist te San Pedro, San José.
postuum verschenen nog :
1967 : Canciones cotidianas
1972 : Los Despiertos
maar liefst twaalf bundels bleven lange tijd ongepubliceerd tot in 1989 antologia mayor verscheen
Zijn jeugd in het arbeidersmilieu, zijn gevoel voor sociale rechtvaardigheid en de politiek in de jaren 60 vormde de belangrijkste voedingsbodem voor zijn poëzie
Los amantes
Son grandes, venturosos, como hechos de luna, en
medio de la noche.
Arden como maderas. Destilan un agua fresca y
deliciosa, como savia de los grandes árboles.
No parecen llegar de las rocas terrestres: los
imaginamos brotados de las cuevas más salvajes y
profundas. O salidos tal vez de un foso oceánico
donde han aprendido de las sirenas el arte del abrazo
hasta lograr que los brazos se transformen en culebras.
Si no tuvieran nombres como nosotros, no los
creeríamos humanos. Los pensaríamos habitantes de
estrellas desconocidas, de planetas de trigo.
Entre la sombra se confunden, a veces, con los
dioses. Resbalan y se asustan como animales, que es
otra manera de parecerse a los dioses.
No osan la palabra: usan el gemido y el arrullo. Las
palabras más cortas de la tierra y más palabras, sin
embargo.
Cuando regrese a casa le pediré a la Muerte que no
venga por ellos. Bello sería que los dejara libres para
siempre y que salieran a la calle enlazados, como
profetas de un rito vegetal y poderoso.
Nosotros les cantaríamos canciones de alegría y les
pondríamos collares de hojas frescas. Grandes collares
que les sirvieran como almohadas cuando se hallaren
sin almohadas en algún sitio amargo de la
tierra. (131-132)
The Lovers
They are impressive, fortunate, made of moon, in
the middle of the night.
They burn like timber. They exude fresh and
delicious water, like the sap of large trees.
They don’t seem to come from terrestrial rocks: we
imagine them sprouting from caves more savage and
deep. Or rising perhaps from an oceanic pit
where from sirens they have learned the art of embracing
until arms achieve the transformation into snakes.
If they had names like us, we would not
believe them to be human. We would think of them as inhabitants of
stars unknown, from planets of wheat.
Among shadows they mingle, sometimes, with the
gods. They slip and are frightened like animals, which is
another way of appearing like gods.
They don’t dare use the word: they moan and coo. The
shortest words on the earth and more words,
nevertheless.
When I return home I will ask Death not to
come for them. Beautiful it would be for them to be free for
ever and for them to emerge out into the streets joined, like
prophets of a powerful and vegetative ritual.
We would sing them songs of joy and we
would dress them with garlands of fresh leaves. Large garlands
that would comfort them when they find themselves
without pillows in some bitter place upon the
earth.
