John Cornford, Engeland (1915 - 1936) *

Geboren op 27 december 1915 in Cambridge als Rupert John Cornford, maar prefereerde uiteindelijk zijn eerste naam te laten vallen. Een naam die hij overigens dankte aan Rupert Brooke, die bevriend was met zijn ouders, Francis Macdonald Cornford (1874-1943) professor antieke filosofie aan de universiteit te Cambridge en Frances Crofts Cornford (1886-1960) kleindochter van Charles Darwin en gepubliceerd dichteres.

Hij studeerde geschiedenis aan Trinity College te Cambridge alwaar hij zich aansloot bij de Britse afdeling van de Communistische Partij en begon met het schrijven van gedichten.

In deze periode kreeg hij een relatie met Rachel Peters, die een kind van hem kreeg, maar die hij kort na diens geboorte zou verlaten. Het kind, James Cornford zou later door zijn grootouders Francis en Frances Cornford geadopteerd worden. Ondertussen had John te Cambridge alweer kennis gekregen aan zijn volgende liefde, de toekomstige historica Margot Heinemann, met wie hij een verhouding kreeg en aan wie hij verschillende gedichten op zou dragen.

Vanaf 1933 was hij al direct betrokken bij de Communistische Partij te Londen. Gedurende de Spaanse burgeroorlog recruteerde hij verschillende studiegenoten te Cambridge en kwam uiteindelijk in augustus 1936 ook zelf (als één van de eerste Engelse vrijwilligers)aan het Spaanse front terecht in de buurt van Aragon. Na een kort verblijf in Engeland in oktober melde hij zich in november 1936 wederom aan het front om uiteindelijk op 27 december om te komen tijdens de slag rond Lopera nabij Córdoba.

In 1938 zou de eerste verzameling van zijn werken verschijnen.

bron : Wikipedia
link voor meer informatie : http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/SPcornford.htm

A Letter from Aragon

This is a quiet sector of a quiet front.

We buried Ruiz in a new pine coffin,
But the shroud was too small and his washed feet stuck out.
The stink of his corpse came through the clean pine boards
And some of the bearers wrapped handkerchiefs round their faces.
Death was not dignified.
We hacked a ragged grave in the unfriendly earth
And fired a ragged volley over the grave.

You could tell from our listlessness, no one much missed him.

This is a quiet sector of a quiet front.
There is no poison gas and no H. E.

But when they shelled the other end of the village
And the streets were choked with dust
Women came screaming out of the crumbling houses,
Clutched under one arm the naked rump of an infant.
I thought: how ugly fear is.

This is a quiet sector of a quiet front.
Our nerves are steady; we all sleep soundly.

In the clean hospital bed, my eyes were so heavy
Sleep easily blotted out one ugly picture,
A wounded militiaman moaning on a stretcher,
Now out of danger, but still crying for water,
Strong against death, but unprepared for such pain.

This on a quiet front.

But when I shook hands to leave, an Anarchist worker
Said: 'Tell the workers of England
This was a war not of our own making
We did not seek it.
But if ever the Fascists again rule Barcelona
It will be as a heap of ruins with us workers beneath it.'

© John Cornford