Alice de Chambrier, Zwitserland (1861-1882)

Alice de Chambrier wordt geboren op 28 september 1861 te Neuchâtel.

In mei 1880 verschijnt haar eerste publicatie in revue Jeunesse. Veel meer zou er gedurende haar leven overigens niet van haar gepubliceerd worden.

Op 20 december 1882 komt ze te overlijden, slechts 21 jaar oud, aan de gevolgen van een diabetisch coma.

Chanson Du Soir

Sur nos fronts déployant ses ailes,
La nuit aux yeux rêveurs étend
Son voile émaillé d’étincelles
Comme la robe d’un sultan.

Le lac enveloppe ses grèves
D’un long baiser rempli d’amour:
Le monde s’abandonne aux rêves
Qui naissent au déclin du jour.

L’âme s’envole sur la trace
D’un nuage au reflet vermeil,
Qui fuit tout joyeux dans l’espace
A la poursuite du soleil.

Elle franchit les monts tranquilles,
Qui vont songeurs dans l’infini
Perdre leurs sommets immobiles
Où les grands aigles font leur nid.

Elle sourit aux vertes plaines
Où paissent les troupeaux joyeux,
Écoute les chansons lointaines
Qui montent dans l’azur des cieux;

Elle se penche sur les rives
Des grands fleuves au bord glissant,
Et dont les ondes fugitives
A l’inconnu vont en dansant;

Elle effleure les sombres plages
Où, contre les rochers géants,
Viennent avec des cris sauvages
Mourir les flots des océans;

Elle erre sur les forêts vierges,
Passe au-dessus des hauts palmiers
Dont les troncs droits semblent les cierges
D’un temple aux immenses piliers….

Et, quittant les terres connues,
Elle s’en va, d’un seul élan,
Au delà des rapides nues,
Dans le grand ciel étincelant.

Puis elle s’arrête, indécise,
Croyant reconnaître, égaré
Dans un murmure de la brise,
Un timbre de voix adoré….

Doux souvenir d’êtres qu’elle aime,
Partis pour des lieux inconnus,
Et qui, depuis l’heure suprême,
Ne sont, hélas! pas revenus!…

Et l’âme, triste, se réveille,
Frissonnant dans l’ombre du soir:
Le nuage à l’aile vermeille
A disparu dans le ciel noir…

1880

Chairil Anwar, Indonesië (1922 - 1949)

Chairil Anwar werd geboren op 26 juli 1922 te Medan, Sumatra als zoon van Toeloes Anwar,de voormalige regent van Indragiri, Riau. Over de rest van zijn familie is weinig bekend.

Chairil ontving onderwijs aan Nederlandse scholen, maar stopte echter op zijn 19e met zijn opleiding. Na de scheiding van zijn ouders verhuisde hij samen met zijn moeder naar Jakarta. Daar begon hij zich bezig te houden met het lezen van Westerse literatuur, en liet zich hierdoor ook inspireren voor zijn eigen werk. Dit onderscheidde hem van de eerdere generaties van traditionele schrijvers. Hij liet de traditionele vormen en taalgebruik voor wat ze waren en liet zich inspireren door wat hem bezighield (zo kreeg zijn werk ook een meer politieke lading dan in het verleden gewoonte was geweest) in een taal die dichter bij hemzelf en zijn generatiegenoten lag. Deze manier van werken kreeg al snel navolging van jonge dichters en kunstenaars, die uiteindelijk bestempeld zouden worden als de generatie van '45.

Tijdens de Japanse bezetting van Indonesië verspreidde hij zijn gedichten nog op goedkope papieren pamfletten, maar na 1945 werden zijn werken officieel gepubliceerd.
Onder andere in het literaire periodiek Siasat, waar hij uiteindelijk ook toetrad als één van de redactieleden.

Volgens verschillende bronnen was het de dood van zijn grootmoeder die Chairil ertoe aanzette om gedichten te gaan schrijven. Zijn verzamelde gedichten werden gepubliceerd als Deru Campur Debu in 1949.

I

If my time should come
I'd like no one to entice me
Not even you

No need for those sobs and cries

I am but a wild animal
Cut from its kind

Though bullets should pierce my skin
I shall still strike and march forth

Wounds and poison shall I take aflee
Aflee
'Til the pain and pang should dissapear

And I should care even less

I want to live for another thousand years

vertaling: Urip Hudiono

Rond die tijd had Chairil zelf te kampen met gezondheidproblemen vanwege zijn levensstijl. Hij werd opgenomen in het CBZ Ziekenhuis (het huidige Ciptomangunkusomo ziekenhuis), alwaar hij op 28 april 1949 stierf. Deze dag wordt nog jaarlijks gevierd in Indonesië als de dag van de literatuur.