GEORGE FREDERICK CAMERON werd geboren te New Glasgow, Nova Scotia op 24 septmber 1854 als oudste zoon van James Grant Cameron en Jesse Sutherland. Hij doorliep de middelbare school te New Glasgow, alwaar hij reeds veel tijd besteedde aan het lezen van de klassieken en het schrijven van poëzie, In 1869 vertrok het gezin naaar Boston alwaar hij rechten studeerde. Na zijn studie kreeg hij een betrekking op een advocatenkantoor, maar de literatuur liet hem maar niet met rust. Na verschillende malen gepubliceerd te hebben in verscheidene tijdschriften en kranten begon hij in 1882 aan een studie aan Queens University te Kingston, alwaar hij in het daaropvolgende jaar een prijs won voor het meest originele gedicht. ( Over de studierichting ben ik in de bronnen niets tegengekomen maar het idee dat het wel eens Engelse literatuur geweest zou kunnen zijn lijkt me toch het meest voor de hand liggend.)
In maart 1883 werd hij redacteur van the kingston news, om enkele maanden later (in augustus om precies te zijn) in het huwelijk te treden met Ella Billings Amey. Na een tweetal jaren lang te hebben geleden aan slapeloosheid, bezwijkt hij op 17 september 18855 aan de gevolgen van een hartaanval.
In 1887, stelde Charles J. Cameron, M.A., een bundel samen van zijn broers gedichten (ongeveer 300 pagina's dik) met de titel : Lyrics on Freedom, Love and Death, In het voorwoord benadrukte hij nog even dat dit slechts een vierde zou zijn van diens complete oeuvre.
...
Ah, me! the mighty love that I have borne
To thee, sweet song! A perilous gift was it
My mother gave me that September morn
When sorrow, song, and life were at one altar lit.
A gift more perilous than the priest's: his lore
Is all of books and to his books extends;
And what they see and know he knows–no more,
And with their knowing all his knowing ends.
A gift more perilous than the painter's: he
In his divinest moments only sees
The inhumanities of colour, we
Feel each and all the inhumanities.
Standing on Tiptoe
Standing on tiptoe ever since my youth
Striving to grasp the future just above,
I hold at length the only future–Truth,
And Truth is Love.
I feel as one who being awhile confined
Sees drop to dust about him all his bars:–
The clay grows less, and, leaving it, the mind
Dwells with the stars.
The Way of the World
We sneer and we laugh with the lip–the most of us do it,
Whenever a brother goes down like a weed with the tide;
We point with the finger and say–Oh, we knew it! we knew it!
But, see! we are better than he was, and we will abide.
He walked in the way of his will–the way of desire,
In the Appian way of his will without ever a bend;
He walked in it long, but it led him at last to the mire,–
But we who are stronger will stand and endure to the end.
His thoughts were all visions–all fabulous visions of flowers,
Of bird and of song and of soul which is only a song;
His eyes looked all at the stars in the firmament, ours
Were fixed on the earth at our feet, so we stand and are strong.
He hated the sight and the sound and the sob of the city;
He sought for his peace in the wood and the musical wave;
He fell, and we pity him never, and why should we pity–
Yea, why should we mourn for him–we who still stand, who are brave?
Thus speak we and think not, we censure unheeding, unknowing,–
Unkindly and blindly we utter the words of the brain;
We see not the goal of our brother, we see but his going,
And sneer at his fall if he fall, and laugh at his pain.
Ah, me! the sight of the sod on the coffin lid,
And the sound, and the sob, and the sigh of it as it falls!
Ah, me! the beautiful face forever hid
By four wild walls!
You hold it a matter for self-gratulation and praise
To have thrust to the dust to have trod on a heart that was true,–
To have ruined it there in the beauty and bloom of its days?
Very well! There is somewhere a Nemesis waiting for you.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten