Brainard werd geboren in New London, Connecticut op 21 oktober 1796. als zoon van rechter Jeremiah Brainard.
Na zijn opleiding op Yale (tot die tijd was hij thuis onderwezen door een oudere broer) begon hij zelf ook aan een studie rechten. Maar na korte tijd in de praktijk van zijn broer te hebben gewerkt. vertrok hij naar Middletown. Naar alle waarschijnlijkheid om een eigen praktijk te beginnen, maar hij liet de advocatuur in 1822 reeds achter zich, om redacteur te worden van het weekblad the Connecticut Mirror. Hier bleek hij al snel meer oog te hebben voor de letteren en de kunst in zijn algemeenheid dan de politiek, een onderwerp dat dan ook een steeds minder prominte rol in het blad zou krijgen.
In 1825 verscheen een eerste editie van Poems welke gepubliceerd werd in New York. De reacties hierop waren positief te noemen. Niet lang daarna werd er tuberculose bij hem geconstateerd, waardoor hij gedwongen werd de redactie te verlaten en zich terug te trekken aan de kust, alwaar hij in het huis van zijn vader op 26 september 1828 zou komen te overlijden.
Tot aan zijn dood bleef hij overigens vrij productief.
In 1832 verscheen een tweede editie van Poems, getiteld Literary remains, waarin ook een biografische schets door Whittier is opgenomen. Deze editie is hier na te lezen. In 1842 zou er nog een derde editie verschijnen.
Klik hier om door een editie uit 1847 te bladeren.
Stanzas
THE dead leaves strew the forest walk,
And whither'd are the pale flowers;
The frost hangs blackening on the stalk,
The dew-drops fall in frozen showers.
Gone are the spring's green sprouting bowers,
Gone summer's rich and mantling vines,
And autumn, with her yellow hours,
On hill and plain no longer shines.
I learned a clear and wild-toned note,
That rose and swell'd from yonder tree--
A gay bird, with too sweet a throat,
There perch'd and rais'd her song for me.
The winter comes, and where is she?
Away--where summer wings will rove,
Where buds are fresh, and every tree
Is vocal with the notes of love.
Too mild the breath of southern sky,
Too fresh the flower that blushes there,
The northern breeze that rustles by
Finds leaves too green, and buds too fair;
No forest tree stands stripp'd and bare,
No stream beneath the ice is dead,
No mountain top, with sleety hair,
Bends o'er the snows its reverend head.
Go there, with all the birds, and seek
A happier clime, with livelier flight,
Kiss, with the sun, the evenings cheek,
And leave me lonely with the night.
I'll gaze upon the cold north light,
And mark where all its glories shone,--
See--that it all is fair and bright,
Feel--that it is all cold and gone.
© John Gardiner Calkins Brainard
